Herbata ta pochodzi z różnych szczepów herbaty szerokolistnej, w tym krzyżówek herbaty asamskiej z chińską, głównie uprawianych w prowincji Yunnan w Chinach. Dostępne są także odmiany z innych regionów południowo-zachodnich Chin oraz krajów takich jak Laos, Wietnam, Birma, Kambodża i północne Indie. W Yunnanie uprawia się liczne odmiany tej herbaty, co przekłada się na jej niezwykłą różnorodność i unikalność smaków.
Proces produkcji herbaty czerwonej pu-erh znacząco różni się od innych rodzajów herbat. Przechodzi ona przez unikalny proces fermentacji mikrobiologicznej, znany jako postfermentacja. W wyniku tego procesu, utlenianie zachodzi dzięki działaniu drobnoustrojów w trakcie leżakowania liści. pu-erh występuje w różnych formach – jako sypki liść fermentowany w stosach lub jako prasowane bryły (ciastka) o różnych kształtach i wielkościach. Wyróżnia się dwa główne rodzaje pu-erh: zielony (bez procesu fermentacji) oraz fermentowany (sheng – surowy i shu – gotowany).
Zbiór liści herbaty pu-erh w Yunnanie odbywa się głównie ręcznie, ze szczególnym naciskiem na zbiory wiosenne. Po zebraniu liście są więdnięte na słońcu, ogrzewane w celu zniszczenia enzymów prowadzących do oksydacji, skręcane i suszone.
Na smak herbaty istotny wpływ ma twardość wody. Woda twarda, zawierająca wysoki poziom minerałów takich jak wapń i magnez, może znacząco zmienić profil smakowy herbaty. Woda o niskiej do średniej twardości jest zazwyczaj najlepsza, ponieważ pozwala na pełne wydobycie smaku i aromatu, bez wprowadzania dodatkowych smaków czy goryczy. Woda filtrowana lub butelkowana o niskiej zawartości minerałów jest rekomendowana dla uzyskania optymalnych wyników.
W ewentualnych kolejnych parzeniach zaleca się stopniowe zwiększanie czasu parzenia: około 15-30 sekund do każdego kolejnego parzenia.